"Μέσα στη δίνη της οικονομικής δυσπραγίας, δεν έμεινε στο απυρόβλητο το πολύπτυχο κοινωνικό έργο της Εκκλησίας μας, η μισθοδοσία του ιερού μας κλήρου, η διεκπεραίωση και ολοκλήρωση διοφόρων εκκλησιαστικών δραστηριοτήτων. Αρχικός σκοπός η πολυθρυλούμενη φορολόγηση τωβ εκκλησιαστικών νομικών προσώπων και τελικός ο επαναπροσδιορισμός των σχέσεων Εκκλησίας- Κράτους. Με δεδομένη την εμπειρία της καθημερινότητας, μπορούμε ψύχραιμε και ειλικρινά να καταθέσουμε τις εξής ανατίρρητες αλήθειες:
-Γίνεται συχνά λόγος ότι οι παπάδες αντιδρούν για τα παγκάρια.
Οφείλουμε στο σημείο αυτό μία διευκρίνηση: ΚΑΝΕΙΣ ιερέας δεν μισθοδοτείται απο τα έσοδα των παγκαριων των Ιερών Ναών ή απο το κεντρικό ταμείο της Ιεράς Μητροπόλεως. Η μισθοδοσία του ιερού κλήρου της Ελλάδος αποτελεί συμβατική υποχρέωση της ελληνικής πολιτείας που απορρέει απο συμφωνία του Ελληνικού Δημοσίου με την Εκκλησία της Ελλάδος. Γι' αυτό το λόγο ο κάθε κληρικός είναι ταυτοχρόνως μετά τη χειροτονία του και δημόσιος υπάλληλος, ώστε να του εξασφαλίζεται μία αξιοπρεπής και -ειλικρινά- καθόλου πλουσιοπάροχη διαβίωση. (Αρκεί να σημειωθεί πως ένας κληρικός με προσόντα (π.χ πτυχίο, μεταπτυχιακό, διδακτορικό κ.τ.τ) αμείβεται λιγότερο απο ένα άλλο δημόσιο υπάλληλο με τα ίδια προσόντα). Επομένως σε ΚΑΜΙΑ απολύτως περίπτωση ένας κληρικός δεν εξαρτάται οικονομικά απο το παγκάρι της ενορίας του.
-Τα έσοδα ενός ενοριακού ναού (παγκάρι, δωρεές, περιουσία κ.τ.τ) απόκεινται σε δμόσια διαχείρηση.
Τη διαχείρηση αυτή εκτελούν οι εκπρόσωποι των ενοριτών στο Εκκλησιαστικό Συμβούλιο δηλ. οι γνωστοί σε όλους εκκλησιαστικοί επίτροποι. Καμία απόφαση δν παίρνει απο μόνος του ο ιερέας-πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου χωρίς την ομόφωνη γνώμη των άλλων. Στο τέλος της χρονιάς υποβάλλονται στην εποπτεύουσα διοιητική αρχή, δηλ την Ιερά Μητρόπολη, ο προϋπολογισμός της επόμενης και ο απολογισμός της προηγούμενης χρονιάς για έγκριση. Επομένως η διαχείρηση για την οποία μιλούμε είναι διπλά ελεγχόμενη και μάλιστα περιοδικά γίνονται έλεγχοι απο το σώμα ελεγκτών δημοσίας διοίκησης. Άρα στη διαχείρηση αυτή υπάρχει απόλυτη διαφάνεια.
-Με τα έσοδα ενός ενοριακού ναού (παγκάρι, δωρεές, περιουσία κ.τ.τ) αντιμετωπίζονται οι λειτουργικές ανάγκες μιάς ενορίας.
Λέγοντας λειτουργικές ανάγκες εννοούμε τους μισθούς του προσωπικού, τους λογαριασμούς συντήρησης του ναού, του πνευματικού κέντρου, των περιουσιακών στοιχείων, τα έξοδα εκτάκτων καταστάσεων και γεγονότων, τα έργα του Ι. Ναού (οικονομικά, αναστηλωτικά, διακοσμητικά,τεχνολογικά κ.τ.τ.), τις εκδόσεις (βιβλίων, περιοδικών, εντύπων). Φυσικά τα χρήματα που περισσεύουν διατίθενται είτε για την ενίσχυση του υπάρχοντος φιλοπτώχου ενοριακού ταμείου είτε απευθείς στις στις φιλανθρωπικές ανάγκες της ενορίας. Θεωρείται αυτονόητο πώς η κάλυψη των ανθρώπινων αναγκών, ιδιαίτερα σε δύκσολες κοινωνικές συνθήκες, προηγείται έναντι οποιουδήποτε άλλου ενοριακού έργου ή δραστηριότητας.
-Το ελληνικό κράτος φορολογούσε ανέκαθεν τα έσοδα της κηροπωλησίας απο τα παγκάρια των ναών.
Άλλοτε το ποσοστό της φορολόγησης έφθανε έως το 35%! Και είναι απορίας άξιο πώς ένα Νομικό Πρόσωπο, δηλαδή το ελληνικό δημόσιο, φορολογεί ένα άλλο νομικό πρόσωπο, δηλαδή την Εκκλησία και το κοινωνικό της έργο. Φορολογεί ποτέ κανείς τον εαυτό του; Παράλληλα, χωρίς να επιχορηγεί καμία εκκλησιαστική δραστηριότητα, όπως η λειτουργία των υπηρεσιών της Ιεράς Συνόδου ή των Ιερών Μητροπόλεων, επέβαλε ώστε η κάλυψη τέτοιων εξόδων να επιβαρύνει τις ενορίες μέσα απο την κηροπωλησία.
-Κανένα σχεδόν εκκλησιαστικό ίδρυμα δεν επιχορηγείται κρατικά πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων και ορισμένων πανιχρών οικονομικών "προσφορών", που επαφίενται στην ακλή διάθεση φίλων της Εκκλησίας πολιτικών. Παρά το ότι ακουγονται πολλά και επαινετικά για το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας (πρβλ. ομιλίες πρωθυπουργού και Αρχιεπισκόπου στο υπουργικό συμβούλιο της 22-12-2009), στήριγμα του έργου της είναι και θα είναι πάντοτε ο ευσεβής λαός που με περίσσια εμπιστοσύνη καταθέτει τον οβολό του. Μάλιστα είναι συγκινιτικό που οι ασθενέστεροι οικονομικά το κάνουν με περίσσια αρχοντιά και γενναιοδωρία σε σχέση με τους "έχοντες και κατέχοντες".
-Η κάθε ενορία συντρέχει το γενικότερο φιλανθρωπικό και ιεραποστολικό έργο της Μητροπόλεως. Ένα ποσοστό απο τα έσοδα του παγκαρίου προορίζεται γι' αυτές τις δραστηριότητες που εκπλήσσουν συχνά με το εύρος τους και το πλήθος των ανθρώπων που εθελοντικά εργάζονται σ' αυτές. Μ' άλλα λόγια προσφέρεται μεγάλη εργασία χωρίς μεγάλο οικονομικό κόστος. Κι' αυτό οφείλεται στη χρηστή, νοικοκυρεμένη, υποδειγματική διαχείρηση και το πλήθος των εθελοντών. Ίσως το γεγονός αυτό θα μπορύσε να αποτελέσει πρότυπο στη γιγάντια προσπάθεια για το νοικοκύρεμα του Κράτους. Γιατί αυτό το κράτος στις δύσκολες στιγμές ξέρει να προσφεύγει και να φορολογεί υπέρογκα καθετί το νοικοκυρεμένο σ' αυτόν τον τόπο!
-Τα προσφερόμενα στους ιερούς ναούς σε τελική ανάλυση είναι αποτέλεσμα της ευσέβειας του λαού μας, που συνδέεται με έναν ακατάλυτο ομφάλιο λώρο με την πίστη και την Εκκλησία του. Άραγε ρτήθηκε αυτός ο λαός ποτέ, άν τα όσα προσφέρει στην Εκκλησία του με εμπιστοσύνη θα ήθελε να διαρπάζονται και να αταλήγουν σε σκοπούς διαφορετικούς απο την επιθυμία του; Δεν είναι αναφαίρετο, δημοκρατικό και απόλυτο δικαίωμά του να διαθέτει την προσφορά του σε κείνον που εμπιστεύεται; Μήπως με τον οικονομικό στραγγαλισμό των ενοριών καταστρέφουμε και το τελευταίο αποκούμπι ελπίδας για τους συμπολίτες μας; Και τί αναφέρει κανείς για τις πάμπτωχες ενορίς της υπαίθρου, που αγωνίζονται να σταθούν μέσα στην γενική εγκατάλειψη των χωριών μας, με τα λιγοστά έσοδα και τα ολιγάριθμα εκκλησιασματά τους! Όταν οι υπηρεσίες και τα σχολειά στις κωμοπόλεις και στα χωριά μας κλείνουν, μένει μόνον ο παπάς για να χτυπάει την καμπάνα και να ενοχλεί την ένοχη συνείδηση της πολιτείας με την υπόμνηση πως άν κι ακόμη και ο τελευταίος κρατικός υπάλληλος έφυγε, αυτός θα παραμένει για να θυμίζει στους λιγοστούς εναπομείναντες ότι ο Θεός τους θυμάται, έστω και άν οι άνθρωποι τους ξέχασαν.
"Επιλέιψει γαρ με διηγούμενον ο χρόνος" για την πληθωρική και καθοριστική παρουσία της Εκκλησίας και του Ορθοδόξου Έλληνα κληρικού μέσα στην ελληνική κοινωνία. είναι τουλάχιστον άκομψο, άν όχι άδικο και υποβολιμαίο, να προβάλλεται στην κοινή γνώμη για τους αθρώπους της Εκκλησίας μία εικόνα εχόντων και επιμόνως κατεχόντων "αρπακτικών". Στην Εκκλησία μας δεν υπάρχουν τέτοιες κατηγορίες αλλά μία και μοναδική: ΟΙ ΠΡΟΣΦΕΡΟΝΤΕΣ "κατά πάντα και διά πάντα" κλήρος και λαός του Θεού σε μία συμπόρευση σταυραναστάσιμη με τελικό σκοπό τη βίωση της "εντός ημών Βασιλείας του Θεού". Άς μας δοθεί τουλάχιστο το δικαίωμα- γιατί για όλους μας είναι πραγματική χαρά- να προσφέρουμε τον εαυτό μας και τα όσα οι πιστοί μας εμπιστεύονται, για νε μετατρέπουμε, με τη χάρη του Θεού, τη ζωή των εμπερίστατων συνανθρώπων μας και όλων των φιλοχρίστων πιστών μας σ' ένα κομμάτι του παραδείσου."
" ΛΟΓΟΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ", του Πρωτοπρεσβυτέρου Χαριλάου Παπαγεωργίου, γραμματέως Ι.Μ Δημητριάδος, προϊσταμένου Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Νικολάου Βόλου, περιοδικό ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ Ι.Μ Δημητριάδος, Μάϊος-Ιούνιος 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου