Πολλοί, ακόμη και Χριστιανοί Ορθόδοξοι, ισχυρίζονται ότι ο Θεός της παλαιάς Διαθήκης, είναι σκληρός, και ότι η Παλαιά Διαθήκη, περιέχει ιστορίες μίσους. Εδώ θα σας παρουσιάσουμε απόσπασμα απο το εξαίρετο βιβλίο του Νικολάου Π. Βασιλειάδη, ''Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, Απάντησι στους κατηγόρους της'', για να αποδείξουμε ότι ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης, είναι ο ίδιος Τριαδικός Θεός της Καινής Διαθήκης, ο ίδιος Κύριος ημών Ιησούς Χριστός:
''Σκληρός ο θεός της Π.Δ;''
'' 1. Η Αγία γραφή ιστορεί ότι ο πρωτόπλαστος άνθρωπος αμάρτησε και εναυάγησε μέσα στο λιμάνι του Παραδείσου. Έπεσε, παρ'όλον που η εντολή που του είχε δοθεί ήταν σαφής και εύκολη. Εν του΄τοις ο θεός, δεν τον απεκύρηξε, ενώ είχε κάθε λόγο να το κάμη. Αντί τούτου, ο φιλάνθρωπος Θεός, έσπευσε αμέσως με αγάπη να φροντίσει το πλάσμα του. Και επειδή ήθλε να κάμη αισθητή την παρουσία Του, οι πρωτόπλαστοι, άκουσαν το θόρυβο των βημάτων Του, κατά το δειλινό. (...) Στρέφεται προς τον Αδάμ και με ημερότητα και φιλανθρωπία, τον καλέι με το όνομά του, δείγμα και τούτο της θεϊκήςε αγάπης, και του απευθύνει τον μεγαλειώδη, φιλάνθρωπο και στοργικό λόγο: Αδάμ που εί; (Γέν. γ'9). Δηλαδή: ''Αδάμ που σε άφησα και πού είσαι τώρα;Πώς σε έπλασα και πως είσαι τώρα; Τί σου συνέβη; Όλα αυτά, όπως παρατηρούν οι θεόσοφοι Πατέρες της Εκκλησίας, ήσαν μια προσπάθεια του Θεού να βοηθήσει το λογικό πλάσμα Του, να κάμη καλή χρήση της ελευθερίας του, να ομολογήσει την ενοχή του και να λάβη συγχώρηση. Και αυτή ακόμη η τιμωρία του Θεού προς τους πρωτοπλάστους, η έξωσί τους απο τον Παράδεισο και η επιβολή του σωματικού θανάτου, δεν ήσαν μόνον τρόποι πανσόφου παιδαγωγίας, αλλ'όπως διδάσκουν οι Πατέρες, ουσιαστικώς μεγάλες ευεργεσίες προς τον άνθρωπο.
2. Ο ίδιος δήθεν σκληρός θεός καταδικάζει και απαγορεύει αυστηρώς την τότε διαδεδομένη ευρύτατα ανθρωποθυσία, δηλαδή την θυσία ανθρώπων στον μισόθεο και μισάνθρωπο σατανά. Η λεγόεμνη θυσία του Αβραάμ (Γεν. κβ'[22]) ήταν απλώς μία δοκιμασία-ισχυρότατη ομολογουμένως-της πίστεως του Αβραάμ, του γενάρχου του '' περιούσιου λαού'' Του. Άλλωστε η θυσία εκείνη, η οποία τελικώς δεν πραγματοποιήθηκε, προεικόνιζε την εκ μέρους του θεού Πατρός θυσία του Μονογεούς Υιού Του, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δια της οποίας θα ελύτρωνε το ανθρώπινο γένος απο την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο.
3. Ο δήθεν σκληρός θεός παρομοιάζει δια του προφήτου Ωσηέ την σχέσι του με τον αποστάτη Ισραήλ, ώσ συζυγική. Με τον τρόπο αυτό προεικόνιζε τη μυστικη κοινωνία και στενή αγαπητική σχέση του νυμφίου Χριστού προς τη Νύμφη Του Εκκλησία, η οποία θα συμπεριλάμβανε όχι μόνον Ιουδαίος αλλά, και εθνικούς.(....) Ο Θεός δεν τους τιμωρεί αμέσως. Τους παιδαγωγεί (τους ισραηλίτες που λάτρευσαν τα είδωλα) πατρικώς με αγάπη και τους φράσσει τον αναίσχυντο δρόμο. (...) Ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης είναι τόσο φιλάνθρωπος, ώστε ευεργετεί τον Ισραήλ με πλούτο αγαθών, αν και προγνωρίζει ότι οι Ισραηλίτες θα φανούν απέναντί του αγνώμονες και αχάριστοι ( Ωσ. β'10). Κατά το θεόπνευστο Ωσηέ, ενω ο λαός ελησμόνησε τον Θεόν, Αυτός τους οδηγεί στην εξορία, μέσα δε στη θλίψι της ερημώσεως και της εξορίας, υπόσχεται ότι θα μιλησει στα βάθη της καρδιάς τους και θα γίενι ακουστός (Ωσ. β'16). Ο Θεός αγαπά '΄ετι'' (ακόμη) τον Ισραήλ, την Νύμφην Του, την γυναίκα την ''αγαπώσαν πονηρά και μοιχαλίδα'' .
Ο δήθεν σκληρός Θεός αποδεικνύεται Θεός θαυμαστής αγάπης και τρυφερότητος. Με το στόμα του μεγαλοφωνότατου Ησαΐα λέγει: (...) Διαρκώς σαν πατέρας στοργικός άπλωσα τα χέρια μου για να αγκαλιάσω λαόν, ο οποίος απειθεί και αντιλέγει΄προς τους Ισραηλίτες, οι οποίοι δεν εβάδισαν στο δρόμο που τους δεικνύει ο Θείος νόμος, αλλά επορεύθησαν πίσω απο τις αμαρτίες των (Ησ. ξε'[65]1-2). (...) Ο ιερός χρυσόστομος γεμάτος άγιο ενθουσιασμό σχολιάζει:Ο Θεός λέγει:δεν έγινα μόνον φανερός, αλλά ''και παρέμεινα τας χείρας αναπεταννύς (=με απλωμένα τα χέρια) και παρακαλών, πατρός φιλόστοργου και μητρός φιλόπαιδος κηδεμονίαν επιδεικνύμενος.''
5. Απο το θεόνπευστο βιβλίο του Ιωνά πληροφορούμεθα ότι ο δήθεν σκληρός και μισαλλόδοξος Θεός της Παλαιάς Διαθήκης δίδει εντολή στον Ισραηλίτη προφήτη Ιωνάνα μεταβή στη '' Νινευή την πόλιν τη μεγάλη''. Αλλα η Νινευή δεν ήταν πόλις στην οποίαν κατοικούσαν Ισραηλίτες. Ήταν καθαρός εθνική πόλις. Ήταν η πρωτεύουσα των ειδωλολατρών Ασσυρίων!(...) Διότι ο Θεός ήθελε και θέλει τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Δεν θέλει το θάνατο του αμαρτωλού, θέλει την επιστροφή και την σωτηρία του (βλ. Ιεζ. ιη'[18]23). Εάν επιθυμούσε να τιμωρήσει τον αμαρτωλο, γράφει ο ιερός Χρυσόστομος θα εσιωπούσε. Όμως ο Θεός θέλει να ελεή, γι'αυτό και παρακαλέι΄λυπείτασι, γι'αυτό παρακαλεί, σε φοβίζει προλέγοντας την τιμωρία, για να σε προφυλάξη απο τον κίνδυνοπου σε απειλεί. Διότι ''Θεός απειλών σώζειν βούλεται, σιωπών δε προαίρεται κολάζειν''.
6. Όσοι κατηγορούν το θεό της Παλαιάς Διαθήκης ώς δήθεν σκληρόν, έπρεπε να προσέξουν εκτός των άλλων και δύο σπουδαίες και κατ'εξοχήν φιλάνθρωπες διατάξεις, που αναγράφονται στο Λευϊτικόν και απο τις οποίες οι ''σοφοί'' κοινωνιολόγοι όχι μόνον της εποχής μας αλλά και όλων των εποχών έχουν πολλά να διδαχθούν. Πρόκειται για τις διατάξεις περι Σαββατικού και περί Ιωβηλαίου έτους. Το Σαββατικόν έτος (...) θα έδινε πλεόνασμα παραγωγής, ώστε αυτή να επαρκέσει για τις ανάγκες του λαού και κατά το έτος της αγραναπαύσεως καθώς και έπρεπε να χαρίζονται και όλα τα μεταξύ των Ιουδαίων χρέη.
Το Ιωβηλάιον έτος (...) εδίδετο γενική άφεσι χρεών, εγίνετο απελευθέρωσι των δούλων, ακι η γη, η οποία είχε εν τω μεταξύ αποκτηθή, ε[εστρέφετο στην αρχική οικογένεια στην οποία ανήκε.
7. Στο θαυμάσιο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης Θρήνοι Ιερεμίου διαβάζουμε:'' Ο Κύριος δεν διέταξε ούτε ηθέλησε να ταπεινώνονται και να ποδοπατούται απο τον νικητή όλοι οι αιχμάλωτοι μιας χώρας η οποία ηττήθη΄ούτε να διαστρέφεται και να καταπατήται το δίκαιον ενός ανθρώπου κατά τρόπον προσβλητικόν ενώπιον του Υψίστου Θεού ' ούτε να καταδικάζεται σε μια δίκη με δόλο άνθρωπος αθώος (Θρήνοι γ'34-36) (...) Ο Κύριος λοιπόν καταδικάζει και την κακομεταχείριση των αιχμαλώτων. (...) ο Θεός υμνείται: ''οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος'' (102 Ψαλμός) (...) Ο Θεός υμνείται και δοξάζεται:, διότι:''καθ'όσον απέχουσιν ανατολαί απο δυσμών, εμάκρυνεν αφ'ημων τας ανομίας ημών''. Και ''καθώς οικτείρει πατής υιούς, ωκτείρησε Κύριος''(...)
8. Αλλά, αντιλέγουν ωρισμένοι, ο θεός της Π.Δ είανι θεός τιμωρός, πολλές φορες μάλιστα και πολύ σκληρός προς τους εθνικούς. (...)
α.) Ο Θεός, και όταν ακόμη τιμωρεί, δεν παύει απο το να ευεργεται ως Θεός αγάπης και οικτιρμών. Ο Μέγας Βασίλειος, σχολιάζοντας το λόγο του προφήτου:'' θα απλώσω το χέρι μου επάνω σου και θα σε υποβάλλω στη φωτιά της τιμωρίας (...) και τότε θα συντριβούν οι ασεβείς περιφρονηταί και καταπατηταί του νόμου και οι παραβάται του αμαρτωλοί όλοι μαζί ( Ησ. α'25, 28) παρατηρεί:Κύτταξε:'' το αγαθόν τέλος της δικαίας κρίσεως του Θεού και των τιμωριών που επιβάλλονται κατά την κρίσι (...). Με αυτό τον τρόπο παροξύνεται ο Θεός, προκειμένου να ευεργετήσει τους αμαρτωλούς. Διότι δεν τιμωρεί για να αφνίσει, αλλά παιδαγωγεί για να επανορθώσει''. Σε σχόλιο δε στο χωρίο:'' Εγω ημπορώ να θανατώσω και να δώσω ζωήν, ημπορώ να κτυπήσω, να πληγώσω και να θεραπεύσω'', ό ίδιος θεοφώτιστος Πατήρ σχολιάζει: Ο Θεός θανατώνει αυτόν που ζη στην αμαρτία, ώστε, αφου τον καθαρίση απο την αμαρτία της κακής ζωής του, να του χαρίσει τη νέα ζωή. (...)
β.) Ο Θεός δεν προσωποληπτεί. Δεν τιμωρεί μόνον τα έθνη, τιμωρεί σκληρά και τον Ισραήλ, διότι έχει να κάμη με λαό ασύνετο, άστατο, άπιστο, αγνώμονα, απειθάρχητο, επαναστάτη.(...)παρεπίκρανε το πνεύμα του Θεού(...)
Είχαν συναναμιχθεί με τα ειδωλολατρικά έθνη, εδούλευσε και ελάτρευσε τα είδλωα των εθνων΄εθυσίασε τους υιούς και τις θυγατέρες του στα δαιμόνια και στα είδωλα των Ασσυρίων και στα γλυπτά είδωλα των Χαναναίων(...)Οι Ισραηλίτες αποκαλούνται ''γενεά εξεστραμμένη''. (...)ο προφήτης Μαλαχίας αναφέρει ότι οι Ισραηλίτες απέπεμπαν τις συζύγυς των και ενυμφέυοντο ειδωλολάτρισσες αι έτσι εβεβήλωνων την διαθήκη των πατέρων τους. Τούτο έκαμε τον θεόν να τους φερθή με πολλή αυστηρότητα.
Ήσαν λοιπόν λαός ''σκληροτράχηλος και απερίτμητος τη καρδία'' ( Πράξ. ζ'51), όπως τον ονόμασε ο πρωτομάρτυς και αρχιδιάκονος Στέφανος.''
Αυτά τα ολίγα για την Παλαιά Διαθήκη, απο το βιβλίο του Νικολάου Βασιελιάδη '' Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ-απάντησι στους κατηγόρους της.''
