Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ, Ο ΦΙΛΟΣ ΜΑΣ!


Παραταύτα, ο Νεκτάριος διατηρούσε στα βάθη της καρδιάς του τον διάπυρο πόθο της ησυχίας και της ειρήνης του μοναχικού βίου.


Επω­φελήθηκε έτσι από την επιθυμία πού εξέφρασαν ορισμένες πνευματικές θυγατέρες του, για να ιδρύσει ένα γυναικείο μοναστήρι στη νήσο Αίγινα (μεταξύ 1904 και 1907), όπου και αποσύρθηκε στα 1908, αφού πα­ραιτήθηκε από τη διεύθυνση της εκκλησιαστικής σχολής. Παρά τις ανα­ρίθμητες φροντίδες και δυσκολίες, ο άγιος μερίμνησε να οργανώσει μια κοινοβιακή αδελφότητα, πιστή στο πνεύμα των αγίων Πατέρων. Εδαπάνησε αφειδώς τις σωματικές και ψυχικές του δυνάμεις στην ανέ­γερση κτηρίων, στην τέλεση των ιερών ακολουθιών και στην πνευμα­τική καθοδήγηση κάθε μαθήτριας του ξεχωριστά. Τον έβλεπες συχνά να εργάζεται στον κήπο, φορώντας ένα τριμμένο ράσο, ή να διορθώνει τα υποδήματα των μοναζουσών.


Και όταν γινόταν άφαντος για ώρες πολλές, μάντευες ότι ήταν κλεισμένος στο κελλί του για να ανατείνει τον νου του προς τον Θεό, διά της νοεράς προσευχής. Παρ’ όλο πού εμάκρυνε από κάθε επαφή με τον κόσμο και είχε αυστηρώς ρυθμίσει τις επισκέψεις στο μοναστήρι, η φήμη των αρετών και χαρισμάτων, πού αξιώθηκε από τον Θεό, εξαπλώθηκε στην περιοχή και οι πιστοί έρχον­ταν προς αυτόν, ελκόμενοι όπως το μέταλλο από τον μαγνήτη.


Θεράπευσε πολλούς λαϊκούς και μοναχές από τις ασθένειες πού τους τα­λαιπωρούσαν, έφερε τη βροχή στο νησί πού υπέφερε από την ξηρασία, ανακούφιζε, παρηγορούσε, στήριζε...


Ήταν τα πάντα τοις πάσι, δυνάμενος τα πάντα διά του Χριστού πού ενοικούσε σε αυτόν διά της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Είχε οικειότητα με τους αγίους και την Πανα­γία πού συχνά του φανερώνονταν κατά τη θεία Λειτουργία ή στο κελλί του. Παρά τις δυσκολίες της περιόδου μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, απαγόρευσε αυστηρά στις μοναχές του να αποθηκεύουν οτιδήποτε για την τροφή τους, αλλά διέταξε να μοιράζουν το πλεόνασμα στους φτω­χούς, εναποθέτοντας τη μέριμνα της συντηρήσεως της μονής στην Πρό­νοια του Θεού.


Πέραν των άλλων καθηκόντων του, ο Νεκτάριος βρήκε τον χρόνο να συντάξει πλήθος έργων θεολογίας, ηθικής και εκκλησια­στικής ιστορίας για τη στερέωση της Εκκλησίας της Ελλάδος στην ιερά Παράδοση των Πατέρων, πού αγνοούνταν τότε συχνά εξαιτίας δυ­τικών επιδράσεων. Ζώντας λοιπόν ως εν σαρκί άγγελος και αυγάζοντας γύρω του τις ακτίνες του ακτίστου φωτός της Χάριτος, ο μακά­ριος υπέστη πάλι συκοφαντίες και άδικες κατηγορίες για το μοναστήρι του, από μέλη της ιεραρχίας. Υπέμεινε τις τελευταίες αυτές δοκιμασίες με την υπομονή του Χριστού: αγόγγυστα και δίχως να εξανίσταται.


Τότε προσβλήθηκε από μία επώδυνη αρρώστια για περισσότερο από ενάμιση χρόνο. Ευχαρίστησε τον Θεό για τη δοκιμασία αυτή και προσ­πάθησε να κρατήσει μυστική την ασθένειά του μέχρι τις τελευταίες στιγμές του. Αφού πήγε να προσκυνήσει για τελευταία φορά την εικόνα της Θεοτόκου πού βρισκόταν όχι μακριά από το μοναστήρι, ανήγγειλε στις μαθήτριες του την επικείμενη εκδημία του και μεταφέρθηκε σε ένα νοσοκομείο στην Αθήνα, όπου μετά από πενήντα ημέρες οδύνης την οποία υπέμεινε με μία υπομονή πού οικοδομούσε όλους όσοι τον πλη­σίαζαν, παρέδωσε εν ειρήνη την ψυχή του στον Θεό στις 8 Νοεμβρίου του 1920. Οι πιστοί της Αίγινας, οι μαθήτριες του και όλοι οι χριστιανοί πού τον είχαν πλησιάσει, έκλαψαν για την απώλεια του πράου και σπλαγχνικού μαθητή του Χριστού, πού όλη του τη ζωή υπέστη διαβο­λές, διώξεις και άδικες κατηγορίες παίρνοντας ως τύπον και υπογραμμό του τα θεία Πάθη του Κυρίου. Ο Θεός όμως τον εδόξασε και από την ώρα της κοιμήσεώς του τα θαύματα περίσσευσαν και περισσεύουν καθημερινά ως σήμερα για εκείνους πού πλησιάζουν με πίστη τα λείψανά του ή εμπιστεύονται την ισχυρή του μεσιτεία.


Το σώμα του αγίου παρέμεινε θαυματουργικά άφθαρτο περισσότερο από είκοσι χρόνια, αναδίδοντας ουράνια και λεπτή ευωδία. Στα 1953, όταν έλυωσε τελικά κατά τούς φυσικούς νόμους, έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του και διαπιστώθηκε τότε ότι αναδιδόταν έντονα η ίδια ευωδία. Δεν έπαυσε έκτοτε να χαροποιεί τούς πιστούς πού πλησιάζουν τα τίμια αυτά λείψανα, δίνοντάς τους τη διαβεβαίωση ότι ο άγιος Νε­κτάριος βρήκε τη θέση του κοντά στον Θεό, στις μονές των αγίων. Η τιμή του αναγνωρίσθηκε επισήμως το 1961 και η εξιστόρηση των θαυμά­των του δεν παύει να γράφεται καθημερινά.


Ο τάφος του, στην Αίγινα, έγινε ένα από τα πιο πολυσύχναστα προσκυνήματα στην Ελλάδα.


Από το ΝΕΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗ