Ο μακαριστός Γέροντας υπήρξε υπόδειγμα ποιμενάρχη διδάσκοντας με το παράδειγμα του βίου του, ο οποίος ήταν καθ’ ολοκληρίαν στην υπηρεσία του Κυρίου και του πλησίον του, διακονώντας με πλήρη αυταπάρνηση μέχρι τέλους στο βωμό της γνήσιας ορθοδόξου πίστεως, για την οποία δεν υπέκυψε ποτέ σε κανενός είδους συμβιβασμών ή συναλλαγών, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο ειδικά στους καιρούς που διανύουμε.
Η ταπεινοφροσύνη, η πραότητα και η αγάπη που εξέπεμπε η χαρισματική προσωπικότητά του δημιουργούσε στον πλησίον του μία ευχάριστη αύρα αναπαύσεως που αιχμαλώτιζε τον συνομιλητή του.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, κατά τη διάρκεια των πολυάριθμων εξομολογήσεων που έκανε καθημερινά σε όλο το λεκανοπέδιο της Αττικής, και όχι μόνον, να σχηματίζονται μεγάλες ουρές από τα πνευματικά του τέκνα, που περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους για να καταθέσουν στο πετραχήλι του τα βάρη τους και να ακούσουν τις σοφές νουθεσίες του.
Ο Γέροντας είχε την ικανότητα να περνά τα μηνύματά του ακόμη και με τη σιωπή του, τη γαλήνια του ματιά, το διακριτικό του χαμόγελο με ένα τρόπο που σε έκανε να νιώθεις ότι είχες απέναντί σου μία Άγια μορφή, έναν πραγματικό εκπρόσωπο του Κυρίου επί της γής και για αυτό το λόγο δεν ήθελες να τον αποχωριστείς.
Και ο ίδιος δεν το ήθελε αλλά το βαρύτατο καθημερινό του πρόγραμμα τον ανάγκαζε να κατανέμει τον εαυτό του έτσι ώστε να καλύπτει όσο το δυνατόν καλύτερα τις πολυάριθμες υποχρεώσεις που φορτωνόταν οικιοθελώς.
Παρόλα αυτά ήταν πάντα διαθέσιμος σε όποιον τον είχε ανάγκη ή τον ζητούσε χωρίς ποτέ να αρνηθεί τον εαυτόν του σε κανέναν, όποιος και αν ήταν αυτός.
Για το πολυσχιδές έργο του θα μπορούσαν να γραφούν πάρα πολλά, διότι ήταν και πλουσιότατο και μακράς διάρκειας.
Το πλέον σημαντικό ίσως έργο του θα πρέπει να ήταν η βαθειά και ειλικρινής του σχέσις με τα πολυάριθμα πνευματικά του τέκνα και η στήριξη που τους παρείχε, μία πνευματική σχέσις που αναδείχθηκε περίτρανα κατά τη διάρκεια της κηδείας του μέσα από το κλάμα και τους λυγμούς του πλήθους των πιστών που συνέρευσαν να προσκυνήσουν το σκήνωμά του και να παρακολουθήσουν την εξόδιο ακολουθία του στον Ι. Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Διόνυσο.
Ήταν η πλέον αδιάψευστη μαρτυρία των αποτελεσμάτων της αδιάκοπης και επίπονης εργασίας του στις ψυχές των πνευματικών του τέκνων.
Η συνεχής και διακριτική του φροντίδα για την κατανυκτική και επιμελημένη εκτέλεση των Θείων Ακολουθιών στις οποίες ιερουργούσε καθημερινά, πλήν εκτάκτων περιστατικών, είχαν καθοριστική συμβολή στην αλλοίωση των πιστών χριστιανών που τις παρακολουθούσαν, πλημμυρίζοντας όλους τους Ι. Ναούς στους οποίους τελούσε τη Θ. Λειτουργία.
Εξαιρετικής σημασίας είναι και το έργο του όπως και οι αγώνες του στην μαχητική χριστιανική εφημερίδα ΄΄ Ορθόδοξος Τύπος ΄΄ της οποίας είχε την ευθύνη της πνευματικής καθοδήγησης και τη γενικότερη επιμέλεια της έκδοσής της και για την οποία ξενυχτούσε για πάρα πολλά χρόνια, προκειμένου να επιτελείται αδιάλειπτα η τόσο σημαντική της αποστολή.
Οι επισκέψεις του στις φυλακές της Αυλώνας, στο νοσοκομείο του ΚΑΤ κάθε εβδομάδα όπως και σε πλήθος ορφανοτροφείων, ιδρυμάτων και κατοικιών ήταν ανάσα ελπίδας για όλους εκείνους που τον περίμεναν, για να ακουμπήσουν επάνω του τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς τους και όλα τους τα βάσανα γιατί όλοι ήξεραν ότι μπορούσαν να ακουμπήσουν επάνω του.
Τελευταία περιέλαβε στο βαρύ του πρόγραμμα με μεγάλη προθυμία και το Μετόχι του Σινά στην Τραγάνα, το οποίο επισκεπτόταν κάθε εβδομάδα παρέχοντας την πολύτιμη πνευματική του στήριξη και καθοδήγηση.
Αυτόν λοιπόν τον σύγχρονο Άγιο κάποιοι ανεγκέφαλοι πολιτικάντηδες ( από τους πολλούς δυστυχώς που διαθέτει ο τόπος ) ήθελαν να τον θάψουν αρχικά στα βουνά του Διονύσου και κατόπιν των αντιδράσεων που προκλήθηκαν, δίπλα στα αποχωρητήρια του Ι. Ναού του Αγίου Γεωργίου ( ένας χώρος που πρέπει να τους παραχωρηθεί γιατί τους αρμόζει).
Τελικά ύστερα από τη δυναμική και ανυποχώρητη παρέμβαση των πιστών, ο τάφος αυτού του ταπεινού γίγαντα της Ορθοδοξίας έγινε εκεί ακριβώς που του ταίριαζε. Δίπλα από την είσοδο του Ι. Ναού του Αγίου Γεωργίου Διονύσου, όπου υπηρέτησε επί δεκαετίες και στο μέρος όπου περίμεναν υπομονετικά τα πνευματικά του τέκνα, πριν εισέλθουν στο εξομολογητήριο.
Ήταν πραγματικά μία καθαρή νίκη του Θεού επί του διαβόλου, ο οποίος έκανε τα πάντα για να προκαλέσει εντάσεις και προβλήματα, μέσω των οργάνων του, στην όλη διαδικασία του ενταφιασμού ενός Γέροντα ο οποίος τον πολέμησε με απαράμιλλο ζήλο και επιμονή μέχρι της εκδημίας του.
Τελικά δεν του πέρασε. Τα όργανά του αποδοκιμάστηκαν εντονότατα από το εξαγριωμένο πλήθος φωνάζοντάς τους << ΑΙΣΧΟΣ>> για τις απαράδεκτες υπόγειες μεθοδεύσεις τους.
Σε αντιδιαστολή, ήταν ιδιαίτερα συγκινητική η παρουσία ορισμένων Ιερέων που ήλθαν να προσκυνήσουν με συντριβή το νεκρό και να τελέσουν τρισάγιο.
Τέλος δεν μπορεί να μην αναφερθεί η διακριτική και υποδειγματική παρουσία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ ο οποίος ήλθε να τιμήσει πραγματικά το νεκρό, αναδεικνύοντας για μία ακόμη φορά το πνευματικό του ανάστημα με την συμπεριφορά και τις κινήσεις που πρέπει να διακρίνουν τους Αρχιερείς της Ορθοδοξίας.
Ο Μακαριστός Γέροντας αφήνει στα πνευματικά του τέκνα ισχυρές παρακαταθήκες για να συνεχίσουν την πορεία τους στο δρόμο που τους άνοιξε. Αρκεί να αναλογίζονται σε κάθε κομβική τους ενέργεια το πως θα ενεργούσε ο Γέροντας, τι θα τους συμβούλευε να πράξουν.
Ο Γέροντας τον αγώνα τον καλόν αγωνίστηκε, την πίστην τετήρηκε και απόκειται εις αυτόν υπό του Κυρίου ο της δικαιοσύνης στέφανος.
Θα διαθέτει συνεπώς την παρρησία να μεσιτεύει προς τον Κύριον για όσους επικαλούνται τη βοήθειά του.
ΠΗΓΗ: ΡΟΜΦΑΙΑ
