Ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, το μυρίπνοο άνθος της χάριτος του Θεού και της κολλυβαδικής παραδόσεως συνέγραψε το εκπληκτικό πνευματικό του έργο «Αόρατος πόλεμος», όπου διεξοδικώς αναφέρεται στο βύθιο έργο του αλάστορος και ανθρωποκτόνου διαβόλου, περί του οποίου μεγαλοφυώς ωμίλησε ο θείος Απόστολος των εθνών Παύλος αναφέρων: «Ουκ έστι ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις....» (Εφεσ. 6 12).
Η επίθεσις και ο πόλεμος κατά της αληθείας εντείνεται εις τας αποκαλυπτικάς ημέρας μας εμφανιζόμενο το σκότος ως φως και το φως ως σκότος.
Προωθείται εντός των τειχών της Εκκλησίας με την ανάπτυξη και προβολή ιδεών δήθεν θεολογικής εμβριθείας και «επικαιροποιήσεως» της αληθείας, που στοχεύουν στην ανατροπή, στην αρνητική μετάπλαση, στον αποσκορακισμό του αληθούς θεολογικού λόγου και στην εμπέδωση της πλάνης και στην μετατροπή του σωτηριώδους έργου της Εκκλησίας σε εγκοσμιοκρατικό σύστημα κοινωνικών αρχών που θα εγκολπώνεται όλες τις υποβολιμιαίες αντινομίες της μεταπτωτικής πραγματικότητος, μια νέα άκρως επικίνδυνη διαδικασία άρθρωσης δήθεν νέου θεολογικού λόγου.
Ισχυρίζονται οι επίδοξοι αυτοί «αναμορφωταί» της Πατερικής θεολογίας της αδιαιρέτου Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας του Χριστού, ότι το πρόβλημα του κόσμου δεν είναι πρόβλημα αρνήσεως θεώσεως και αγιασμού, αλλά δήθεν επείγον αίτημα νέας σάρκωσης του λόγου και συναφειακής ανάγνωσης των Πατέρων και ύπαρξης μιας μεταπατερικής Ορθόδοξης Θεολογίας προϊόντος νοησιαρχικής προσέγγισης.
Τα θέματα που θέτουν όπως: έννοια και περιεχόμενο της αυθεντίας και συμφωνίας των Πατέρων και της προσφυγής στην επίκληση της αυθεντίας τους, της αποκλειστικότητας σχέσης ανάμεσα στην Πατερική Θεολογία και τις ελληνικές κατηγορίες σκέψεις, στην Πατερικότητα και την Ελληνικότητα, στην διαχρονικότητα και στον κανονιστικό χαρακτήρα της χρήσης της οντολογίας και των ελληνικών φιλοσοφικών κατηγοριών στην θεολογία, στο αυταρχικό πατριαρχικό προνεωτερικό πρότυπο και την σχέση του με την Πατερική Θεολογία, στην ανοχή και καταδίωξη των αιρετικών στα Πατερικά κείμενα και στην σημερινή πολιτισμική συνθήκη, στην διαπλοκή Εκκλησίας και Θεολογίας με Αυτοκρατορική ιδεολογία, στις ανθρωπολογικές κορυφώσεις της Θεολογίας των Πατέρων και στην δήθεν ατελή ανθρωπολογία των Πατέρων, στις νέες ανθρωπολογικές προκλήσεις της βιοθικής και της βιοτεχνολογίας επιβάλλουν δήθεν επιτακτικά το αίτημα μιας σύγχρονης «Ορθόδοξης μεταπατερικής Θεολογίας» και επανερμηνείας της πιστότητας στην Πατερική παράδοση καθώς και στην υπέρβασή της «όπου και όταν χρειάζεται».
Εισηγούνται ακόμη τήν εξωφρενική θέση για μία «νέα ορθόδοξη θεολογία τών θρησκειών» ισχυριζόμενοι ότι δήθεν η σωτηριώδης χάρις του Θεού δεν περιορίζεται μόνον εντός των κανονικών ορίων της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας αλλά εκτείνεται σε διαφορετικό βαθμό και πρότυπο σε άλλες χριστριανικές «Εκκλησίες» διάβαζε κοινότητες, σε κοινότητες «άλλων ζωντανών πίστεων», σε αγνωστικιστές, ακόμη και σε αθέους.
Προβάλλουν την όντως τραγική θέση και επιχειρούν να την μπολιάσουν στις συνειδήσεις των ανθρώπων ότι «η δυνατότητα της σωτηρίας που υπάρχει για εκείνους που βρίσκονται έξω από την Εκκλησία θα πρέπει να οδηγήση τους Χριστιανούς σε μία ακλόνητη ελπίδα ότι ο Θεός στην απεριόριστη άγάπη και το έλεός Του κοινωνεί την σωτηριώδη χάρη του μέσω άλλων άγνωστων και κρυφών οδών σε εκείνους που φέρουν τη φυσική γνώση του Θεού και της πίστης όπως επίσης ως μία ηθική συνείδηση η οποία χαρακτηρίζεται από μία ζωή με αγάπη, που υπάρχει όμως πέραν των διακριτών ορίων της Εκκλησίας».
Αναφέρονται σε ανύπαρκτες έννοιες όπως «νεοπατερική σύνθεση η μεταπατερική Θεολογία» σε δήθεν «Πατερικό φονταμενταλισμό» στην δήθεν «Εκκλησιαστική θριαμβολογία» που την αναλύουν σαν μία στάση πνευματικής υπεροχής έναντι του «άλλου» της Δύσης και την παρουσιάζουν σαν ένα πνευματικό απομονωτισμό και μία ελληνικότητα που αγγίζει την ειδωλολατρεία.
Βέβαια ουδείς πρέπει να εκπλήσσεται από τήν νέα αυτή επίθεση κατά της αληθείας εφ’ όσον οι διατάκται των ανωτέρω ανερυθριάστως αρθρογραφούν υπέρ της τραγικής εκπτώσεως από την ανθρώπινη οντολογία που επιφέρει το οντολογικό και εκκλησιαστικό κακούργημα της ομοφυλοφιλίας η επί το κοσμικότερον ομοερωτισμού.
Πανταχού παρόν, το γνωστό Πανεπιστήμιο της Αμερικής Fordham που «εκδηλώνει» απροκάλυπτα την διάθεσή του να «εκσυγχρονήση» και να «διορθώση» τις θεολογικές θέσεις των Πατέρων της Εκκλησίας. Ήδη διοργάνωσε δύο συνέδρια με θέματα «Ορθόδοξες αναγνώσεις του Αυγουστίνου» (2007) και «Ορθόδοξες δομές της Δύσης» (2010).
Η προσπάθεια όλων αυτών των ανωτέρω είναι να επανεντάξουν στην θεολογική σκέψη την θεσμική αλλοτρίωση, που πηγάζει από τον εκνομικισμό της Θεολογίας και της Εκκλησίας του ι. Αυγουστίνου και την αντιστροφή των όρων της Εκκλησιαστικής οντολογίας του Θωμά Ακινάτη. Επιδιώκουν ακόμη να εμπεδωθή η άποψις ότι η αρνητική προσέγγιση από τους Πατέρες της Εκκλησίας της δυτικής Θεολογίας ήταν και άδικη και παρεξηγημένη, τους κατηγορούν για αντιδυτικισμό και αδυναμία κατανόησης των θεμάτων.
Τελικά οι συγκεκριμένοι κύκλοι που ευαγγελίζονται την υπέρβαση της Πατερικής Θεολογίας η την επαναδιατύπωσή της για χάρη δήθεν της συμπόρευσης με τον σύγχρονο κόσμο αντιστρατεύονται τη μετοχή, με εξαιρετικά επιτηδευμένο και απολύτως κενό περιεχομένου τρόπο, στην διαχρονική ενότητα της εκκλησιαστικής εμπειρίας.
Η πατερική διδασκαλία και η ορθόδοξη μελέτη και εφαρμογή στην πράξη της πείρας των αγίων Πατέρων κηρύσσονται εν διωγμώ γιατί κατασκευάζεται μία «νέα μεταπατερική Θεολογία» που θα αποτελεί την θεωρητική βάση για την πλήρη και ουσιαστική απομείωση του Χριστιανικού μηνύματος.
Από ΑΚΤΙΝΕΣ
Πηγή: ΡΟΜΦΑΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου