ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΟΤΙ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΕΚΑΨΕ ΤΗ ΡΩΜΗ!!!

Οι απανταχού Έλληνες και μη Νεοπαγανιστές για να μή θιξουν τον ειδωλολάτρη και άρα ομοϊδεάτη τους αυτοκράτορα Νέρωνα διατείνονται οτι Ο Απόστολος των Εθνών,ο Απόστολος Παύλος ήταν αυτός που πυρπόλησε τη Ρώμη(!!!).Συγκεκριμένα το τεύχος του διακεκριμένου στο νεοπαγανισμό περιοδικού ''Ιχώρ'' αναφέρει οτι ο Πάυλος έκαψε τη Ρώμη σε πρωτοσέλιδη μάλιστα αφιέρωση!!!!

Αυτό το παραμύθι,αυτή η απάτη πια πρέπει να σταματήσει.Οριστικό τέλος πια πρέπει να μπεί στα απατηλά ψέμματα των αεί πολεμίων του Χριστιανισμο΄και συνεπώς του Ελληνισμού.

Επείδή λοιπόν με αυτούς κανείς δε βγάζει άκρη εδώ θα παραθέσω αποσπάσματα απο έργα κάποιων απο των πιο έγκριτων Ρωμαίων ιστορικών του παρελθόντος.
Ας δούμε τι γράφει Πλίνιος ο Πρεσβύτερος:
''Θα πρόσθετα, ότι υπήρχαν εδώ (τα δέντρα) από την περίοδο που ο Αυτοκράτορας Νέρωνας έβαλε φωτιά στην πόλη, εκατόν ογδόντα χρόνια μετά τον καιρό του Κράσσου ''Historia Naturalis XVII,1.
Οπότε και σύμφωνα με το Ρωμαίο ιστορικό Πλίνιο ο Νέρων ήταν ο υπεύθυνος για το κάψιμο της πόλης της Ρώμης:

''Εάν λοιπόν δεν τους φτάνει ο Πλίνιος έχουμε και τον Σουιτώνιο ο οποίος αναφέρει τα εξής:Αλλά δεν έδειξε περισσότερο οίκτο στους ανθρώπους ή στα τείχη της πόλης του. Όταν κάποιος σε μια γενική συζήτηση είπε: «Όταν θα είμαι νεκρός, ας αναλωθεί η γη από την φωτιά», πρόσθεσε «Όχι, καλύτερα ενώσω ζω», και η πράξη του ήταν πλήρως σύμφωνη. Με το πρόσχημα της δυσαρέσκειας για τα παλαιά κτίρια και τους στενούς, στριφτούς δρόμους, έθεσε φωτιά στην πόλη τόσο φανερά που διάφοροι πρώην-πρόξενοι δεν αποτόλμησαν να βάλουν τα χέρια στους αρχιθαλαμηπόλους του αν και τους έπιασαν στα κτήματά τους με στουπιά και με δαυλούς, ενώ μερικοί σιτοβολώνες κοντά στο «χρυσό σπίτι», του οποίου το χώρο επιθύμησε ιδιαιτέρως, κατεδαφίστηκαν από τις πολιορκητικές μηχανές του πολέμου και κατόπιν τους έθεσαν πυρκαγιά, επειδή οι τοίχοι τους ήταν πέτρινοι. Για έξι ημέρες και επτά νύχτες η καταστροφή οργίασε, ενώ οι άνθρωποι οδηγήθηκαν για καταφύγιο σε μνημεία και τάφους. Εκείνη την περίοδο, εκτός από έναν απέραντο αριθμό κατοικιών, τα σπίτια των παλαιών ηγετών κάηκαν, που ακόμα ήταν στολισμένα με τα τρόπαια της νίκης, και οι ναοί των θεών που ορκίστηκαν και που αφιερώθηκαν από τους βασιλιάδες και αργότερα στους Καρχηδονικούς και γαλλικούς πολέμους, και ο,τιδήποτε άλλο ενδιαφέρον και αξιοσημείωτο είχε επιζήσει από την αρχαιότητα. Βλέποντας την πυρκαγιά από τον πύργο Μαικήνα, και ενθουσιασμένος, καθώς έλεγε, «με την ομορφιά των φλογών», τραγουδούσε ολάκερη την ώρα τη «λεηλασία της Τροίας», φορώντας το κανονικό θεατρικό κοστούμι του. Επιπλέον, για να κερδίσει από αυτήν την καταστροφή επίσης όλα την λεία και τα λάφυρα, υποσχόμενος την απομάκρυνση των συντριμμιών και των νεκρών σωμάτων χωρίς κόστος, δεν επέτρεψε σε κανένα για να πλησιάσει τα συντρίμμια της ιδιοκτησίας του· και από τις συνεισφορές που όχι μόνο έλαβε, αλλά ακόμη που απαίτησες, οδήγησε σχεδόν τις επαρχίες σε πτώχευση και εξάντλησε τους πόρους των πολιτών''De Vita Caesarum(Οι ζωές των Καισάρων), Nero XXXVIII

Ιδού λοιπόν τι αναφέρει επι του θέματος και ο άλλος μεγάλος Ρωμαίος ιστορικός δίων ο Κάσσιος:

''Ο Νέρωνας είχε την επιθυμία, ή καλύτερα είχε μόνιμο σκοπό του, να βάλει ένα τέλος στην πόλη κατά την διάρκεια της ζωής του. Ο Πρίαμος θεωρούταν εξαιρετικά ευτυχής που είχε δει την Τροία να χάνεται κατά την στιγμή που η αρχή επί αυτής χάνονταν. Ομοίως, ο Νέρωνας έστειλε έξω άνδρες σε διαφορετικά σημεία να προσποιούνται τους μεθυσμένους, και σαν αρχή ξεκίνησε λίγες φωτιές ήσυχα και σε διαφορετικές συνοικίες· οι άνθρωποι, ασφαλώς, βρέθηκαν σε εξαιρετική σύγχυση, μη μπορώντας να βρουν είτε το αίτιο ή το πρόβλημα ή να το τερματίσουν· στο μεταξύ συνάντησαν πολλές παράξενες εικόνες και ήχους. Έτρεχαν σαν αποπροσανατολισμένοι, και μερικοί έτρεχαν προς ένα μέρος, άλλοι σε άλλο. Κατά την διάρκεια που βοηθούσαν τους γείτονές τους, άνθρωποι μάθαινα ότι τα δικά τους σπίτια φλέγονταν. Άλλοι μάθαιναν, για πρώτη φορά, ότι η περιουσία τους είχε πιάσει φωτιά, με την είδηση ότι αυτή κάηκε ολοσχερώς. Οι άνθρωποι έτρεχαν από τα σπίτια τους στα μονοπάτια, με την ελπίδα να βοηθήσουν από έξω, ή άλλοτε έτρεχαν μέσα στα σπίτια από τον δρόμο, νομίζοντας πως μπορούσαν να κάνουν κάτι από μέσα. Οι φωνές και τα ουρλιαχτά των παιδιών, γυναικών και ανδρών, και γέρων ανακατεύονταν μαζί ακατάπαυστα· και μεταξύ του καπνμού και των κραυγών κανείς δεν μπορούσε να κάνει κάτι.
Εκείνη την στιγμή πολλοί που κουβαλούσαν τα πράγματά τους, και πολλοί άλλοι που έκλεβαν ότι ανήκε σε άλλους, συγκρούονταν πέφτοντας πάνω από τα εμπορεύματα. Ήταν αδύνατο να πας κάπου· το ίδιο αδύνατο να μείνεις ακίνητος. Άνθρωποι έσπρωχναν και σπρώχνονταν, ανάτρεπαν άλλους, και ανατρέπονταν οι ίδιοι, πολλοί έσκασαν ή συντρίφτηκαν· με λίγα λόγια, καμιά πιθανή συμφορά σε μια τέτοια καταστροφή, απέτυχε να συμβεί.
Αυτή η κατάσταση γεγονότων δεν κράτησε μια μέρα, αλλά αρκετές μέρες και νύχτες κατ’ εξακολούθηση. Πολλές οικίες καταστράφηκαν από έλλειψη υπερασπιστών· και πολλές πρακτικά τέθησαν σε φωτιά σε πολλά σημεία από επαγγελματίες διασώστες. Για τους στρατιώτες (συμπεριλαμβανομένης και της νυχτερινής σκοπιάς) το μυαλό της λεηλασίας, αντί να αποσβέσει την φωτιά, την άναψε περισσότερο. Ενώ ίδιες σκηνές επαναλαμβανόταν σε διαφορετικά μέρη, ένας ξαφνικός άνεμος έπιασε την φωτιά και την μετάδωσε σε ότι είχε απομείνει. Ως αποτέλεσμα κανείς δεν ενδιαφέρονταν για τα πράγματά του ή το σπίτι του, αλλά όλοι οι επιζώντες, από ένα ασφαλές μέρος, παρακολουθούσαν ότι θα έμοιαζε με μερικά νησιά ή πόλεις στις φλόγες. Δεν υπήρχε πλέον καμιά θλίψη για τις ιδιωτικές απώλειες, ο δημόσιος θρήνος έσβησε - καθώς οι άνθρωποι θυμήθηκαν ο ένας με τον άλλον πως μια φορά κάποτε το κύριο μέρος της πόλης είχε έτσι μείνει ερημομένο από τους Γαλάτες.
Ενώ όλος ο κόσμος βρίσκονταν σε μια κατάσταση έξαψης, και πολλοί τρελαμένοι από την συμφορά πηδούσαν στις φλόγες, ο Νέρωνας ανέβηκε στην κορυφή του παλατιού, από όπου όλη η πυρκαγιά είχε διαταχθεί από μια σαρωτική ματιά, έβαλε μια στολή ενός επαγγελματία αρπιστή, και τραγούδησε το «Η άλωση της Τροίας» (έτσι βεβαίωσε), αν και στο κοινό μυαλό, έμοιαζε με το «Η άλωση της Ρώμης».
Η καταστροφή εις την οποία η πόλη υποβλήθηκε, δεν είχε παράλληλο εκτός της εισβολής των Γαλατών. Ολάκερος ο λόφος του Παλατίνου, το θέατρο του Ταύρου, και σχεδόν τα 2/3 της πόλης κάηκαν. Αναρίθμητος κόσμος χάθηκε. Ο λαός επικαλέστηκε τις πληγές επάνω στο Νέρωνα χωρίς διακοπή, χωρίς να αναφέρουν το όνομά του, αλλά απλά καταριώντας «εκείνους που έβαλαν φωτιά»· και όλα αυτά ακόμη περισσότερο επειδή ενοχλήθηκαν από την ανάμνηση του χρησμού που ανάγεται στα χρόνια του Τιβέριου, για αυτό το γεγονός,
«Μετά από τρεις φορές τριακόσια έτη
Σε αστική σύγκρουση η ρώμη εξαφανίζεται»
Και όταν ο Νέρωνας για να τους εμψυχώσει δήλωσε πως αυτοί οι στίχοι δεν υπάρχουν πουθενά, άλλαξαν και άρχισαν να επαναλαμβάνουν ένα άλλο χρησμό -που λέγονταν πως ήταν αυθεντικός της Σίβυλλας.
«Όταν η μητροκτονία βασιλέψει στην Ρώμη
τότε τελειώνει και η φυλή του Αινεία»
Και έτσι έγινε πραγματικότητα, είτε διότι το αποκάλυψε νωρίτερα κάποια θεότητα, είτε γιατί ο πληθυσμός τώρα για πρώτη φορά του έδωσε μια μορφή μιας ιερής φράσης που προσαρμόστηκε στις καταστάσεις. Για τον Νέρωνα ήταν πράγματι το τέλος της Ιουλιανής γραμμής, που κατάγονταν από τον Αινεία.
Ο Νέρωνας άρχισε να συλλέγει τεράστια ποσά τόσο από ιδιώτες και έθνη, πολλές φορές χρησιμοποιώντας ευθύ εξαναγκασμό, με την πυρκαγιά ως δικαιολογία, πολλές φορές επιτυγχάνοντας πηγές από «εθελοντικές» προσφορές. Όσο αφορά τις μάζες της Ρώμης, τους αποσύρθηκε το κεφάλαιο των εφοδίων για την τροφή τους.''

Για όσους λοιπόν ακόμη δεν πείσθηκαν μέσα απο τα αυθεντικά χειρόγραφα των ιστορικών της εποχής εμείς θα τους παραθέσουμε και αυτό:

Έτσι για να αποφύγει αυτή την φήμη, ο Νέρωνας κατασκεύασε ως ένοχους και τιμώρησε με τον πιο απώτατο ορισμό της σκληρότητας μια κατηγορία ανθρώπων που μισείται για τις απέχθειές τους, που κοινά αποκαλούνται Χριστιανοί. Οι αποδιοπομπαίοι τράγοι του Νέρωνα (οι Χριστιανοί) ήταν η τέλεια επιλογή επειδή ανακούφισε προσωρινά την πίεση των διάφορων φημών που πηγαινοέρχονταν στην Ρώμη. Ο Χριστός, από τον οποίο το όνομά τους προέρχεται, εκτελέσθηκε στα χέρια του έπαρχου Πόντιου Πιλάτου επί της βασιλείας του Τιβέριου. Ελεγχόμενη για μια στιγμή, αυτή η ολέθρια δεισιδαιμονία ξέσπασε πάλι, όχι μόνο μέσα στην Ιουδαία, την πηγή του κακού, αλλά ακόμη και στη Ρώμη... Συνεπώς, η σύλληψη έγινε αρχικά με εκείνους που ομολόγησαν· κατόπιν, με δικούς τους ισχυρισμούς, ένα απέραντο πλήθος καταδικάστηκε, όχι τόσο πολύ επί της κατηγορίας του εμπρησμού αλλά εξαιτίας της έχθρας [τους] για την ανθρώπινη φυλή. Εξάλλου η καταδίκη τους σε θάνατο έγινε για να χρησιμεύσουν ως αντικείμενα διασκέδασης· ντύθηκαν παριστάνοντας τα κτήνη και ξεσχίστηκαν στο θάνατο από σκύλους· άλλοι σταυρώθηκαν, άλλοι τέθηκαν σε φωτιά ώστε να χρησιμεύσουν φωτίζοντας τη νύχτα καθώς το φως της ημέρες έπεφτε. Ο Νέρωνας είχε ανοίξει χώρο για την επίδειξη, και έβαλε σε μια παράσταση στην αρένα, όπου ανακατεύτηκε με τους ανθρώπους φορώντας το φόρεμα ενός ηνιόχου ή περίπου οδηγούσε στο άρμα του. Όλο αυτό προκάλεσε ένα συναίσθημα οίκτου, ακόμη και προς τα άτομα των οποίων η ενοχή άξιζε την πιο υποδειγματική τιμωρία· γιατί θεωρήθηκε ότι καταστρέφονταν, όχι για το δημόσιο αγαθό, αλλά για να ικανοποιηθεί η σκληρότητα ενός ατόμου. (5)
Αυτά λέει ο Τάκιτος για την κατασκευή της κατηγορίας κατά των Χριστιανών, πράγμα που οδήγησαν τον Ernest Renan (27 Φεβρ, 1823 - 12 Οκτ., 1892) να συμπεράνει στο βιβλίο του «Ο Αντίχριστος» (σελ. 97) : «Ο Νέρων λοιπόν, βρήκε εξιλαστήρια θύματα του Χριστιανούς, επειδή ήταν οι μόνοι που δεν λυπήθηκαν για τους ναούς των θεών που κάηκαν, επειδή ήταν αυτοί που μιλούσαν για Αποκαλυπτικές καταστροφές, επειδή ήταν οι μόνοι που «ξεχώριζαν» και δεν τιμούσαν ως θεό τον αυτοκράτορα. Έτσι ο Νέρων αφού τους κατηγόρησε, άρχισε τους διωγμούς» (6) . Οι τραγικές περιγραφές των σκληρών τιμωριών ένεκα διασκέδασης ήταν κάτι συνηθισμένο για τον Νέρωνα, πράγμα που ο ίδιος συγγραφέας μαρτυρεί αλλού (σελ. 99) :«Ο Νέρων είχε καθιερώσει την συνήθεια να επιβάλλουν στους καταδίκους να υποδύονται στο αμφιθέατρο πρόσωπα από τη μυθολογία που προκαλούσαν τον θάνατο στους υποκριτές… Ο δυστυχισμένος κατάδικος έμπαινε στην παλαίστρα ντυμένος με πολυτέλεια σαν θεός ή ήρωας που προοριζόταν να πεθάνει. Ύστερα παρίστανε με το μαρτύριό του, πότε τον Ηρακλή να καίγεται πάνω στο όρος Οίτη, πότε τον Ορφέα να κατασπαράσσεται απ’ την αρκούδα, τον Δαίδαλο να γκρεμίζεται απ’ τον ουρανό και να τον καταβροχθίζουν τα θηρία, την Πασιφάη να υφίσταται τα αγκαλιάσματα του ταύρου, τον πληγωμένο Άττιν [στα γεννητικά όργανα!], κλπ. Στο τέλος ο Ερμής με μια ράβδο σιδερένια, κοκκινισμένη στη φωτιά, άγγιζε κάθε πτώμα για να δει αν ζούσε ακόμα και ύστερα υπηρέτες, μασκαρεμένοι, που παρίσταναν τον Πλούτωνα ή τον Όρκο, έσερναν τους νεκρούς απ’ τα πόδια, αποτελειώνοντας με ξύλινα σφυριά αυτούς που κινούνταν ακόμα»Γάιος Κορνήλιος Τάκιτος, Χρονικά XV. 44

Πολλοί οπάδοι του Παγανισμού λένε οτι ο Παύλος ήταν ο πρώτος που διέταξε πυρπολήσεις γραπτών των Αρχαίων Ελλήνων που στηρίζεται στο εδάφιο των ΠΡΑΞΕΩΝ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ 19-19:
''ικανοι δε των τα περίεργα πραξάντων συνενέγκαντες τας βίβλους κατέκαιον ενώπιον πάντων. και συνεψήφισαν τας τιμας αυτων και ευρον αργυρίου μυριάδας πέντε''

Όμως ξεκάθαρα μπορούμε να δούμε οτι γίνεται αναφορά στους ΝΕΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ και όχι στους ειδωλολάτρες...Και βλάπετε οτι λέει ''των τα περίεργα πραξάντων'' όχι των φιλοσόφων.

Κάποιων τα μάτια επιτέλους πρέπει να ανοίξουν....

Πηγή:apologitis